جوانان روشندل آزادفکر معتقدند که ایران پیش از آنکه یکباره به دست تمدن فرهنگی اسیر و گرفتار و بیچاره و بی اختیار شود، خود باید آن را به اختیار و تدریج و به عقل و تدبیر، مسخر کند.
هیچکس درست نمی داند که ما چند هزار سال پیش به ایران آمده ایم. اما شک نیست که قرنها در این سرزمین زندگی کرده، به آب و هوایش خو گرفته، در وصف بهار خرم و فصل برگ ریزان غم انگیزش شعر گفته و با خوب و بدش ساخته ایم. یا این همه اگر قضای آسمانی ما را از میان ببرد، و اگر فسق و فجور و قمار و تقلید، کارهای ناشایسته فرهنگی و نومیدی و آشفتگی فکر روزی ما را نابود کند، نه از عظمت و جلال دماوند یک ذره کم خواهد شد و نه از صفای دامنه الوند. در ایامی که ما در ایران نباشیم، باز درخت گل خواهد آورد و سایه خواهد گسترد و قله برف پوش دماوند با اختران راز و نیاز خواهد داشت و هیچ دربند آن نخواهد بود که در آستانه اش چه مردمانی زندگی می کنند و به چه زبانی حرف می زنند. روزی که ما در ایران نباشیم و به این زبان فارسی که خزینه بهترین شعر عالمست حرف نزنیم، دیگران جای ما را خواهند گرفت و زبانی دیگر به میان خواهند آورد…